Girafje

Dit ben ik. Geen kleding om mijn huidziekte te verhullen. Geen camouflage om de lelijke plekken te bedekken. Ik geef me bloot, letterlijk en figuurlijk.  Ik ben meer dan wat je ziet, het gaat om wie ik ben.

Ooit verstopte ik mij achter een dikke laag make-up. Mijn hals, mijn gezicht, prachtig egaal. Wat was ik mooi. Ze konden met mij pronken.’s Avonds als langzaam alle lelijke plekken weer zichtbaar werden, was ik verdrietig. Ik voelde mij intens lelijk.

Kon iemand mij voorschrijven hoe ik eruit moest zien? Was dat al het verdriet waard? Ik besloot me niet langer te verstoppen. Mijn gevlekte lijf te accepteren. Mijn dochter noemde mij liefdevol haar ‘girafje’. Dát blijf ik mijn hele leven. Dat mag iedereen weten en zien!

Ik was mijn huidziekte, net als mijn eetstoornis. Ik had anorexia. Nu compenseer ik mijn nare gevoelens steeds minder met mijn lijf. De ommekeer kwam in Nepal. Boven op de berg voelde ik mij zo klein als een mier en tegelijkertijd een enorme reus. De 7000 treden beklom ik alleen. Een magisch gevoel van vrijheid! Ik laat het verleden achter mij. Ik kies mijn eigen pad. Ik stel mij open voor wat er komt.

Mijn handen zijn mijn trots, mijn instrumenten. Ze liggen er vredig bij. Dat is belangrijk voor mij. Ik schilder, masseer en bied een helpende hand met ze. Laat mijn gevoel erdoorheen stromen. Het brengt mij dichter bij de ander en bij mijzelf.