Zoekend

Dansen maakt je licht. Op spitzen, zwierend over het podium. Een heerlijk gevoel van vrijheid. Even ontsnappen aan de dagelijkse werkelijkheid. Reuma maakte een einde aan mijn toekomstdroom. Mijn dansschoenen kregen een andere invulling in mijn leven.

Ballerina worden, dat wilde ik al als kleine meid. Door te dansen kan ik volledig mezelf zijn. Daar kan ik mijn emoties in kwijt. Al jong ontstond een zeurende pijn in mijn lijf en ledematen. Mijn ambities vervlogen. Ik moest leren omgaan met spierreuma.

Mijn moeder bepaalde hoe ik met mijn ziekte moest omgaan. Dominant en dwangmatig regeerde ze mijn leven. Ze kon mij niet loslaten. Een verstikkend gevoel. Ik liep constant op mijn tenen. Dansen werd een vlucht uit mijn thuis.

Mijn leven veranderde definitief door een tijdelijk verblijf, ver van huis. Daar was geen tirannie. Alleen de sensationele ontlading van alle spanning in mijn lijf. Een keerpunt in mijn leven. Ik besloot het contact met mijn moeder te verbreken.

Ik sprak jaren niet meer over haar. Te emotioneel, te benauwend. Deze stilte was goed voor mij. Ik  kreeg rust. Mijn ziekte raakte op de achtergrond. Ik ontmoette een man die mij leerde van het leven te genieten. Ik kwam eindelijk aan mezelf toe. Nam mijn eigen beslissingen.

Relaties kwamen, woonplaatsen verwisselenden. Mijn  leven loopt nog altijd niet op rolletjes. Ik ben zoekende. Maar ik leef niet langer voor de ander. Wat onveilig is heb ik losgelaten. Ik voel mij krachtig. Leef in het nu.