Winnaarsmentaliteit

Ik heb een winnaarsmentaliteit. Als ik ergens goed in ben, dan haal ik er het maximale uit! In mijn jeugd was ik de beste fietscrosser van de wereld. Nu haal ik de top met mijn spierkracht. Ik houd van PSV, mijn lijf laat het zien. Het is mijn lust, maar niet langer mijn leven.

Tot mijn twaalfde was ik Nederlands-, Europees- en wereldkampioen fietscross. Maakte verre reizen, had de beste materialen en werd op handen gedragen. Mijn ouders hebben mij dit ontnomen. Schoolprestaties waren belangrijker. Eerst had ik alles, toen had ik niets.

Ik knapte. Was niet langer lief en gedreven, maar gefrustreerd, kwaad en opstandig. Mijn passie voor het fietsen werd stilgezwegen. Zelfs hoge cijfers maakte geen verschil. Ik was dertien en besloot mijn ouders te verlaten. De harde kern van PSV werd mijn nieuwe familie.

Elke voetbalwedstrijd van mijn club samen met de jongens beleven. Winnen en daarna knokken, dat was jarenlang de perfecte combinatie. Groep tegen groep, jouw stad verdedigen. Nu vecht ik in de kickboksring, niet langer op straat. Ik ben verstandig geworden.

Kickboksen is lijden. Een gevecht één tegen één. Wie durft dat nu aan? Mijn frustraties verdwijnen bij elke klap, de voldoening is groot. Ik ben niet goed, ik ben geen groot talent. Ik moet het hebben van mijn lompe kracht.

De gemiste kansen in de fietssport blijven knagen. Wat zou ik bereikt hebben, ik zal het nooit weten.  Nu draait mijn leven om mijn gezin, mijn dochter. Zij maakt mij zachter, kwetsbaarder. Voor haar doe ik alles. Zij is mijn leven.